W związku z kończącymi się obchodami 100-lecia urodzin św. Jana Pawła II Mszy św. o godz. 18 w sanktuarium św. Idziego przewodniczył ks. bp Tadeusz Bronakowski. On też na skwerze Jana Pawła II, u stóp sanktuarium, poświęcił 5 kolejnych dzieł Czesława Dźwigaja. Cały cykl „Via Sancta” tworzy obecnie osiem rzeźb, stworzonych ku pamięci Ojca Świętego. 

Dzieła te, staraniem mieszkańców Zarządu Osiedla nr 7 oraz władz samorządowych i dzięki temu, że artysta zgodził się je wypożyczyć bezpłatnie na rok, zostały dołączone do rzeźby „Angelus Domini”. 

Podczas ceremonii poświęcenia rzeźb księdzu biskupowi towarzyszyli proboszczowie wyszkowskich parafii: św. Idziego – ks. Zdzisław Golan i św. Wojciecha – ks. Roman Karaś. Ks. biskup Tadeusz Bronakowski zachęcał, by – wpatrując się w postać św. Jana Pawła II, wsłuchując się w jego nauczanie – budzić w sobie pragnienie świętości i iść drogą codziennej świętości: 

- Święty Jan Paweł II tak często powtarzał, że święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną naszej świętości – podkreślił biskup. – Jesteśmy w miejscu szczególnym, poświęconym św. Janowi Pawłowi II, największemu z rodu Polaków. Niech to miejsce będzie takim miejscem bardzo wyjątkowym. A wszyscy, którzy będą tutaj przychodzić, którzy będą zatrzymywać się przy poszczególnych stacjach, którzy będą wpatrywać się w postać św. Jana Pawła II, czy to rozmodlonego, czy piszącego różnego rodzaju teksty, czy też głoszącego środowe audiencje, nich w swoim sercu wzbudzają przede wszystkim pragnienie świętości.

Za symboliczne wyrażenie codziennej drogi do świętości ksiądz biskup uznał wielostopniowe schody wiodące do wyszkowskiego sanktuarium: 

- Trzeba się nieco natrudzić, żeby wejść po tych schodach, żeby dojść do Pana Jezusa – zauważył. – Tak jak w naszym codziennym życiu trzeba podjąć wielki trud pracy nad sobą, nad swoim życiem, nad swoim charakterem, nad swoim sercem, nad swoim sumieniem, żeby dojść do Pana Boga. O to się modlimy, żeby w tym miejscu wielu, a zwłaszcza młodych ludzi, odnajdywało sens swojego życia, wpatrując się w postać św. Jana Pawła II, wsłuchując się w jego teksty, jego nauczanie, szło tą drogą, którą On nam wskazywał. Drogą najlepszą, najwspanialszą, najbezpieczniejszą, drogą codziennej świętości. Jak sam mówił, świętość nie polega na czynieniu rzeczy niezwykłych, nadzwyczajnych, ale właśnie na nadzwyczajnym podejściu do naszych szarych codziennych zwyczajnych obowiązków.

Na skwerze Jana Pawła II możemy podziwiać przez cały rok sześć rzeźb, których centralną postacią jest Jan Paweł II:
 

Angelus Domini – sylweta Watykanu, apartamenty prywatne, pora Pozdrowienia Anielskiego, południe na placu św. Piotra w Rzymie. Artysta wybrał specyficzny moment z ostatnich lat, jakże charakterystyczny, kiedy Ojciec Święty wypuszcza gołębie w geście pozdrowienia i pokoju. Na placu św. Piotra wierni. Filunki na murze i zarys kopuły Bazyliki jednoznacznie określają miejsce, a zarys na szybie z wizerunkiem Matki Bożej, po raz kolejny o drodze, którą przemierzał Jan Paweł II, dopełnia ideę przesłania.

Polonia – Polska – kompozycję tworzą dwie formy doskonałe, w kwadrat wpisane jest koło. Nad rzeźbiarskim zarysem symbolicznej mapy kraju rodzinnego, Polski, gołąbki – symbole pokoju. Centralnie wypełnia przestrzeń idealną Jan Paweł II, jako papież, filozof. Myśli mędrca zwykle towarzyszy troska i frasunek ujęty w postaci słynnego Stańczyka z obrazu Jana Matejki, w dolnej partii reliefu, po lewej. A po prawej stronie postaci wyrażające rodzinę, najtrwalszy element i przejaw, podstawę ludzkiego istnienia – nieustającą ciągłość, przyszłość wyrastającą z przeszłości.

Scripto – Krótko można powiedzieć: „To, co zostało zapisane” – na spiżowej płycie blatu biurka, który sprzyja kontemplacji czy stołu, który zaprasza drugiego człowieka, czyniąc go bliższym. Cały pisarski dorobek Jana Pawła II, przelane na papier strofy poezji, wersy dramatu, encykliki, repetytoria, przemyślenia filozoficzne, estetyczne, korespondencja. Traktaty i formy ulotne – myśli i uczucia zapisane inkaustem i sercem. Poematy ze słów i wiary, a wszystko to przekaz dla nas i przyszłości.

Credo – Wierzę… – modlitwa osobista, wyznanie wiary. W tej bardzo oszczędnej i sugestywnej kompozycji artysta ukazał postać klęczącą. Jan Paweł II podpiera sobie głowę. W drogę wpisany jest krzyż, na nim napis CREDO. Na końcu drogi (przychodzi myśl: co za mną i co przede mną) rzeźbiarski ażur wyrażający jej rozstaje i nasze słabości, wahania, wątpliwości, które ogarniają nas przecież nierzadko. Ale ponad wszystko – Duch Święty.

Oecumenicus – Ekumenia – ta idea była Ojcu Świętemu niezmiernie bliska. Rzeźba nawiązuje do spotkania w Asyżu, a także innych wcześniejszych, do encyklik traktujących o zbliżeniu i pojednaniu religii. Wszak każda z trzech monoteistycznych opiera się na idei Stwórcy, który niby rama w reliefowej kompozycji zwiera świat, zamyka czas i przestrzeń. W dolnej partii znajduje się fragment kuli ziemskiej; w górnej Duch Święty na straży ładu dzieła stworzenia. Na ramach napisy: Bóg, jedyny stwórca, niezależnie od nacji i wyznania.

Totus Tuus – Cały Twój – tę dewizę Jan Paweł II powtarzał wielokrotnie, także w testamencie. Jest ona cytatem z modlitwy z „Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” św. Ludwika Marii Grignion de Montfort. Karol Wojtyła, jeszcze zanim został papieżem, całe swoje życie zawierzył Matce Bożej Częstochowskiej. Kroczył tą wybraną drogą, przechodząc przez bramę Maryjną. Była to droga, na której znalazła się Katedra Wawelska i Bazylika św. Piotra. Pod arkadą z zarysem podwójnej aureoli, która jest niby znak nieskończoności, wyruszył do Domu Ojca.