W piękny sposób Wyszków, a zwłaszcza środowisko związane z osobami niepełnosprawnymi, pożegnał zmarłą 23 stycznia Urszulę Mikołajczyk. Nikt tak, jak Ona nie walczył o prawa i godne życie osób niepełnosprawnych w naszej społeczności. - Byłaś nam sterem, żeglarzem i okrętem. Odeszłaś od nas, niezłomna Urszulo. My, rodzice, jesteśmy Ci bardzo wdzięczni - w imieniu wyszkowskiego koła PSOUU dziękowała Iwona Paszkiewicz.

Uroczystość pogrzebowa odbyła się 26 stycznia w kościele św. Wojciecha. Wokół urny z prochami Zmarłej zgromadzili się nie tylko pogrążeni w głębokim smutku najbliżsi pani Uli, ale także jej współpracownicy, niepełnosprawni z rodzinami, którym poświęciła znaczną część swojego życia i osoby, które spotkała na swojej drodze zawodowej i społecznikowskiej. - Żegnamy kogoś, kto był tak bardzo znany w środowisku ziemi wyszkowskiej. Urszula potrafiła kochać nie tylko najbliższych, ale i tych, którym poświęciła swoje życie, tych najmniejszych, z upośledzeniem umysłowym. Włożyła wiele serca, by te osoby miały pewność, że ktoś je kocha, ma dla nich czas, że są dla niego ważni. Urszula nie żyła dla siebie - podkreślił ks. Zdzisław Golan, nawiązując do czytanego podczas Mszy św. listu św. Pawła.

Pani Urszula była niestrudzoną wojowniczką o prawa i godne życie osób niepełnosprawnych. W 1994 r. współtworzyła, a następnie przez 28 lat prowadziła wyszkowskie koło Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym. Stowarzyszenie prowadzi placówki wspierające niepełnosprawnych i ich rodziny, jest organizatorem i inicjatorem wielu przedsięwzięć.

Pani Urszula doskonale rozumiała sytuację i potrzeby niepełnosprawnych i ich rodzin, gdyż sama była matką dziecka z niepełnosprawnością. - Trud rodzicielski, doświadczenia potrafiła przełożyć na niesienie pomocy innym. Praca społeczna była jej zamiłowaniem i pasją - w ostatnim pożegnaniu w imieniu wyszkowskiego koła PSOUU podkreśliła Iwona Paszkiewicz. - W dużej mierze dzięki Tobie, Urszulo, wyszkowska społeczność dostrzegła w swoim otoczeniu osoby z niepełnosprawnościami, nie tylko jako te, którym trzeba pomagać, lecz te, które wiele wnoszą do lokalnej społeczności. Nas, rodziców, wspierałaś w wielu obszarach życia i w różnych sytuacjach. Nauczyłaś nas odpowiedzialności, rzetelności i uczciwości w działaniu oraz dbania o godność, szczęście i jakość życia naszych niepełnosprawnych dzieci. Twoja wiedza, spokój i profesjonalizm są nam potrzebne. Nigdy nie liczyłaś na czyjąś pomoc, tylko po prostu działałaś. Trzymałaś nas wszystkich w garści, żebyśmy nie rozpraszali się i dążyli do jednego celu: wyrównania szans osób niepełnosprawnych. Byłaś nam sterem, żeglarzem i okrętem. Odeszłaś od nas, niezłomna Urszulo. My, rodzice, jesteśmy Ci bardzo wdzięczni. Dziękujemy za Twoją pracę dla nas, naszych dzieci i rodzin. Dołożymy starań, aby ją kontynuować.

Panią Ulę pięknie pożegnała również jedna z uczestniczek Warsztatów Terapii Zajęciowej: - My, uczestnicy WTZ, będziemy Cię, pani Urszulo bardzo, bardzo wspominać. Chcemy podziękować za pracę, za otwartość, życzliwość, uśmiech. Była pani dla nas jak mama.

Jak zauważyła Agnieszka Deptuła, która w imieniu rodziny podziękowała za liczny udział w uroczystości pogrzebowej, Ula Mikołaczyk miała dwie rodziny: tę w domu, i tę do której wracała każdego dnia. - Uwrażliwiałaś społeczeństwo na los osób niepełnosprawnych - podkreśliła. - Żyłaś skromnie, pięknie i w przyjaźni z innymi. Byłaś wzorem dla innych rodziców, dla swoich współpracowników i całego wyszkowskiego środowiska osób niepełnosprawnych. Przeżyłaś swoje życie w najpiękniejszy z możliwych sposobów: jako żona, matka rodziny, dobry człowiek, prezes stowarzyszenia i społecznik. Dla wielu ludzi możesz być przykładem, jak żyć godnie, a przede wszystkim, jak żyć dla drugiego człowieka.

Urszula Mikołajczyk była także wieloletnim samorządowcem: radną Rady Powiatu (2002-2014); członkinią Zarządu Powiatu (2006-2010), Rady Społecznej przy SPZZOZ.

W uznaniu szczególnych zasług oraz wieloletnią i wytrwałą pracę dla dobra osób niepełnosprawnych została uhonorowana medalem „Fideliter et Constanter” – „Wiernie i wytrwale”. W 2003 r., podczas wspólnej sesji rad gmin i powiatu, inaugurującej wyszkowskie obchody Europejskiego Roku Osób Niepełnosprawnych, została odznaczona nadanym przez Prezydenta RP Srebrnym Krzyżem Zasługi. W latach 1998 - 2002 była członkinią (spoza rady) Komisji do Spraw Rodziny Rady Miejskiej w Wyszkowie, zaś od 2004 r. członkiem zarządu Osiedla nr 11, jednostki pomocniczej rady miejskiej.

Radni miejscy pożegnali pani Ulę ze sztandarem gminy Wyszków. W imieniu rady miejskiej, burmistrza, ale i mieszkańców Wyszkowa głos zabrała przewodnicząca rady Elżbieta Piórkowska: - Przyzwyczailiśmy się, że będziesz zawsze. Taka drobna, krucha, ale z mocnym kręgosłupem, silną wolą dla potrzebujących, hartem ducha. Byłaś instytucją, autorytetem, wielką osobowością. Tobie, Ulu, zawdzięczamy lekcję tolerancji i empatii. To Ty propagowałaś w naszym mieście szacunek i zrozumienie dla niepełnosprawności, przełamywałaś stereotypy. Otwierałaś zamkniętym w czterech ścianach drzwi do lepszego świata. Będziesz historią tego miasta. Zapisałaś piękną kartę prawdziwym społecznikostwem, szlachetnością, bezinteresownością. Tak żal, że wcześnie odeszłaś. Być może Twoje matczyne serce i troska potrzebna była tam w niebie, Twojemu Synowi. Być może tam w niebie ktoś bardziej Ciebie potrzebował.

SB

Urszula Zofia Mikołajczyk, córka Jadwigi z Tauterów i Józefa Oleksiaków, urodziła się 11 września 1953 r. w Wyszkowie. Absolwentka Szkoły Podstawowej nr 1 w Wyszkowie i Liceum Ogólnokształcącego.

W 1974 r. wyszła za mąż za Zdzisława Mikołajczyka, mieli trzech synów: Roberta, Piotra i Łukasza.

W 1976 r. uzyskała tytuł inżyniera rolnika w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Od 1994 r. była przewodniczącą Zarządu Koła Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Wyszkowie. W 1996 r. poszła na wcześniejszą emeryturę ze względu na potrzebę wychowania niepełnosprawnego syna.

W 2002 r. ukończyła Szkołę Policealną Pracowników Służb Społecznych w Warszawie.

W 2003 r. odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi. W uznaniu szczególnych zasług oraz wieloletnią i wytrwałą pracę dla dobra osób niepełnosprawnych uhonorowana medalem „Fideliter et Constanter” – „Wiernie i wytrwale”.

W latach 1998 - 2002 członek (spoza rady) Komisji do Spraw Rodziny Rady Miejskiej w Wyszkowie. Od 2004 r. członek Zarządu Osiedla nr 11, jednostki pomocniczej Rady Miejskiej.

Radna powiatowa w latach 2002 – 2014 (w latach 2006-2010 członek Zarządu Powiatu). Była przewodniczącą Komisji Zdrowia i Pomocy Społecznej, członkiem Komisji Rewizyjnej, członkiem Rady Społecznej SPZZOZ w Wyszkowie. Od 2019 r. była członkiem Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Starostwie Powiatowym w Wyszkowie.

Od 2015 r. przewodnicząca Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych, od 2019 r. - członek tej Rady.

Organizatorka wielu placówek wspierających niepełnosprawnych i ich rodziny w Wyszkowie: Dziennego Centrum Aktywności (1995), które przekształciło się w Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy (2011), Warsztatów Terapii Zajęciowej (2004), inicjatorka utworzenia Środowiskowego Domu Samopomocy typu B. Dzięki m.in. jej zaangażowaniu i konsekwencji gmina wykupiła pierwsze mieszkanie chronione treningowe w naszym mieście.

Zaangażowana w organizację zjazdów absolwentów (1994 r., 2004 r. i 2014 r.) I Liceum Ogólnokształcącego im. C. K. Norwida w Wyszkowie – w 1994 r. została łącznikiem rocznika 1972.

Zmarła nagle 23 stycznia 2022 r. Pogrzeb odbył się 26 stycznia, jej prochy spoczęły na cmentarzu na Nadgórzu, obok rodziców i zmarłego w ub. roku syna Piotra.