Społeczność I Liceum Ogólnokształcącego wraz z zaproszonymi gośćmi 13 czerwca uczestniczyła w akcji Czytanie Norwida, która została połączona z 35. rocznicą nadania szkole imienia poety.
Prowadzący uroczystość uczniowie klasy 2G Jakub Rogucki i Jakub Truchel powitali obecnych, wśród nich naczelnika wydziału edukacji starostwa Krzysztofa Arbaszewskiego, przedstawiciela Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół I LO Romana Grusa, chór absolwentów.
Dyr. Dorota Piotrowicz przypomniała historię akcji Czytanie Norwida, zapoczątkowanej w 2009 r. przez XXIV LO im. C. Norwida w Warszawie, a także okoliczności, w jakich doszło do nadania liceum imienia tego romantycznego poety. A stało się to 23 maja 1982 r. Jedną z ciekawszych form pracy z patronem są coroczne jesienne plenerowe inscenizacje „Bema pamięci żałobnego rapsodu” przygotowywane przez uczniów klas drugich. Uczennice klasy 1A Weronika Wiśniewska i Julia Uziębło przedstawiły krótką prezentację o tym, jak szkoła pracuje z patronem. Uroczystość nadania imienia poprzedziły dwuletnie przygotowania. 22 maja 1982 r. prof. Juliusz Wiktor Gomulicki, znawca życia i twórczości C.K. Norwida, odsłonił na szkolnym holu płaskorzeźbę poety autorstwa Zdzisława Skoczka. Odsłonięto również pomnik Norwida (rzeźba tego samego artysty) w parku miejskim. Biblioteka Miejska, nosząca również imię poety, zorganizowała sesję naukową, podczas której referaty wygłosiły uczennice liceum, przygotowywane pod kierunkiem polonistki Marii Czuber.
Chór absolwentów, który powstał, gdy liceum przygotowywało się do jubileuszu 100 lat istnienia, nawiązał do tego ważnego wydarzenia w historii szkoły. Wykonał, zachęcając swoich młodszych kolegów do wspólnego śpiewu, napisany wtedy przez absolwentów Romana Grusa (muzyka) i Wojciecha Pakiełę (tekst), żartobliwy utwór „Nasze liceum”:
Nasze liceum jest jak muzeum
Już cały wiek to na niewiedzę panaceum,
To tu tłoczyli nam w głowy oleum,
Aby osiągnąć wiedzy apogeum.
Muzyczną adaptację wiersza C.K. Norwida „W Weronie” chórzystki, pod dyrekcją Jany Dąbkowskiej, wykonały w trzygłosowej aranżacji. Absolwentki nie kryły wzruszenia tą chwilą. Dwie spośród nich uczestniczyły w dokonywaniu wyboru patrona szkoły i uroczystości nadania imienia szkole, więc była to dla nich taka podróż sentymentalna.
Później wystąpili uczniowie – laureaci artystycznych konkursów norwidowskich (w różnych kategoriach: recytacja, poezja śpiewana, teatr jednego aktora):
- Damian Zarzecki, wiersz „Miłości, w tobie jednej odpocznienie",
- Weronika Maksajdowska z etiudą do wiersza „Czemu” (II nagroda "Norwid – poeta naszej ziemi"),
- Aleksandra Góralewska, „Noc” (wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim „Bliżej Norwida 2016”, I miejsce w konkursach „Norwid – poeta naszej ziemi" oraz organizowanym przez I LO),
- Patryk Stankiewicz, „Rozebrana”,
- zespół: Anna Puchalska, Paulina Zglecz, Rafał Żurawski, „Po balu” z muzyką Pauliny Zglecz (II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Poezji Śpiewanej „Bliżej Norwida 2016”),
- Karol Pych, „Beatrix” (laureat konkursu organizowanego przez I LO) ,
- Michalina Łojek, „Do obywatela Johna Brown” (wyróżnienie w VI Łochowskiej Jesieni Poezji),
- Weronika Maksajdowska, „Bema pamięci żałobny rapsod" (I miejsce w VI Łochowskiej Jesieni Poezji),
- Anna Puchalska, etiuda do fragm. „Rzeczy o wolności słowa" (II miejsce w konkursie „Norwid – poeta naszej ziemi”),
- zespół: Anna Puchalska i Kamil Rosłaniec w utworze „W Weronie” (wyróżnienie dla Kamila Rosłańca za akompaniowanie Anicie Wyrzykowskiej na konkursie w Dąbrówce).
W prezentacji multimedialnej zostały pokazane prace plastyczne i fotograficzne uczniów nagrodzone w konkursach norwidowskich. O oprawę muzyczną zadbała Hanna Kwaśny, która towarzyszyła również recytatorom, grając na pianinie.
- Okazało się, że uczniowski dorobek artystyczny związany z patronem szkoły jest imponujący, a sięgaliśmy zaledwie najbliższych lat wstecz – podsumowują organizatorzy. – To jest potwierdzeniem, że poezja C. K. Norwida jest naprawdę obecna w naszym liceum i, co cieszy najbardziej, stale znajduje nowych zwolenników. Trzeba zatem po raz kolejny przyznać rację romantycznemu wieszczowi, który twierdził: „Syn – minie pismo, lecz ty spomnisz wnuku”.
fot. Elżbieta Szczuka
