10 listopada 2021 r. mija 84 lata od śmierci Jadwigi Jaroszewskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego, które ma główną siedzibę w Niegowie. Wkrótce po śmierci podjęto starania wyniesienia jej na ołtarze. W 1992 r. Stolica Apostolska wyraziła zgodę na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, w 1996 r. akta zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. 18 marca 2015 r. papież Franciszek zaaprobował dekret o uznaniu heroiczności cnót (podstawa do beatyfikacji) Wincenty Jadwigi Jaroszewskiej, na mocy którego przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej. Do zakończenia niezbędny jest udowodniony cud, za który modlą się siostry samarytanki, zachęcając do tego innych.
Jadwiga Jaroszewska, córka Władysława i Franciszki, urodziła się 7 marca 1900 r. w Piotrkowie Trybunalskim. We wczesnym dzieciństwie straciła ojca i matkę. Osieroconą Jadwigą i jej młodszymi siostrami zaopiekowała się najbliższa rodzina. W czerwcu 1917 r. Jadwiga ukończyła Gimnazjum Heleny Trzcińskiej i oddała się pracy charytatywnej. W trudnych czasach wojny pomagała chorym i nędzarzom. Po wojnie przebywała w zgromadzeniach zakonnych: Sióstr Franciszkanek od Cierpiących w Warszawie, potem Sióstr Zmartwychwstanek, gdzie w 1921 r. rozpoczęła aspirat. W 1922 r. otrzymała imię Wincenta. Pracowała jako wychowawczyni klasowa i nauczycielka matematyki na niższych kursach. Prowadziła też szkółkę dla chłopców uliczników.
W 1926 r. zgłosiła się do pracy w szpitalu św. Łazarza w Warszawie, gdzie leczono chorych skórno-wenerycznie. Tu odnalazła swe powołanie. Pierwszy dzień jej pracy w szpitalu, 6 stycznia 1926 r., uznaje się za datę powstania nowego zgromadzenia. W tym roku s. Wincenta zapisała: Pragnieniem moim od lat szkolnych było pomagać w stwarzaniu warunków zadawalających tym, którzy z powodu upośledzenia fizycznego albo moralnego nie mogą pracować w warunkach zwykłych. Za takich uważam: kobiety upadłe, ludzi obarczonych chorobą zaraźliwą a nieuleczalną, oraz wychodzących z więzień, dzieci upośledzone i kalekie. Modliłam się, by powstało zgromadzenie, które roztoczy specjalną opiekę nad wyżej wymienionymi.
Utworzyła specjalny oddział dla dzieci, placówkę dla wyleczonych dziewcząt, w której przebywały do czasu znalezienia pracy i mieszkania. W Henrykowie k. Warszawy prowadziła zakładu „Przystań” dla „dziewcząt moralnie zaniedbanych i samotnych matek”. Zorganizowała pierwszy w Polsce zakład specjalny dla chłopców w różnym wieku, o różnym stopniu upośledzenia umysłowego, potem kolejne podobne domy.
Założyła najpierw świecką organizację Stowarzyszenie Samarytanek, uznaną w 1930 r. za związek wyznaniowy. Jadwiga Jaroszewska została wybrana na przełożoną generalną, przyjmując imię Wincenty od Męki Pańskiej. W 1931 r. zakupiła dworek w Niegowie, w którym utworzono dom główny i nowicjat zgromadzenia Samaria oraz zakład dla dzieci o średnim stopniu upośledzenia i leżących. Opracowała dla nich rodzinkowy system wychowania.
Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego zostało założone 8 grudnia 1932 r.
Matka Wincenta zmarła 10 listopada 1937 r. po ciężkiej chorobie.
